പാഴ് ജന്മങ്ങള്‍

വഴിതെറ്റിയ പ്രതീക്ഷകളുടെ പാഴ്വഞ്ചിയില്‍ 

തൂങ്ങിയാടുന്ന ദിനരാത്രങ്ങളെ തിരിച്ചെടുത്തു -

പെയ്തൊഴിയാത്ത മഴമേഘങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെ 

ഒരു തൂവലായ് പൊഴിഞ്ഞു വീഴുമ്പോള്‍ ,

നിലാവ് പെയ്യാത്ത ഇരുണ്ട താഴ്വരകളില്‍ 

പെരുമ്പറ കൊട്ടി കാത്തിരിക്കുന്ന നീതി ദേവതകള്‍ .

കേട്ടു മറന്ന നന്മകളുടെ ഈരടികള്‍ 

 കാലത്തിന്റെ കൈകളില്‍ നിന്നും വഴുതിവീഴുന്നത് 

പിറക്കാന്‍ പോകുന്ന പുതുമയുടെ ശൈശവങ്ങളിലേക്കെങ്കില്‍  

ചോര മണക്കാത്ത പുഴകളും, നീരു വറ്റാത്ത മനസ്സുകളും 

ഒരിക്കല്‍ കൂടി പുനര്‍ജ്ജനിക്കുമായിരുന്നു .

അടുത്തൊരു പിറവിയുണ്ടെങ്കില്‍   അന്ധനായി പിറക്കണം .

മാധുര്യം നുണയുന്ന മുലക്കണ്ണുകളില്‍നിന്നും 

രതിയുടെ വൈകൃതങ്ങളിലേക്ക് മാറി തുടങ്ങുമ്പോളും -

കൈപിടിച്ച് നടത്തേണ്ട കുഞ്ഞിളം കൈകളില്‍ 

ബീജത്തിന്റെ ഉപ്പുരസം പടരുന്നതിന്‍ മുമ്പേയെങ്കിലും 

മങ്ങി തുടങ്ങട്ടെ ഈ നിറ കാഴ്ചകള്‍ .

ചിതറിപ്പോയ ബന്ധങ്ങളുടെ ഇരുണ്ട വഴികളില്‍ 

ചിലന്തിവല നെയ്തു കാത്തിരിക്കുന്ന പാതിച്ചത്ത ജീവനുകള്‍ ,

നിശബ്ദതയെ കീറിമുറിച്ചു ചോരപൊടിഞ്ഞ നിലവിളികള്‍ക്കൊടുവില്‍ 

മാനത്തിന്റെ യോനീമുഖത്ത് മര കുരിശ്ശു തറയ്ക്കുമ്പോള്‍ 

മനുഷ്യനായ് പിറന്നതിന്‍ നാണം മറയ്ക്കാന്‍ 

അലങ്കരിച്ച കല്ലറകള്‍ മതിയാകാതെ വരും .

ദൈവത്തിന്റെ കയ്യബദ്ധങ്ങളില്‍ 

പാളിപോയ ജന്മ സത്യങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ നിന്നും 

മനസ്സ് എന്ന പാഴ്വസ്തുവും കൊത്തി പറച്ചു 

കാലം മുമ്പേ പറന്നകന്നിരിക്കുന്നു .

ഇനി മനുഷ്യനെന്ന പദമില്ല ,

വളര്‍ത്തിയ മാതൃത്വത്തെ ഭോഗിച്ചു സുഖിക്കാം ,

പിറന്നു വീണു കരഞ്ഞു തുടങ്ങും മുമ്പേ വേഴ്ച്ച തുടങ്ങാം ,

കഴിയുമെങ്കില്‍ പാതിവെന്ത ശരീരത്തിലെ 

അവസാന തുള്ളി രക്തം ഊറ്റി കുടിക്കുംവരെയെങ്കിലും 

ജീവനെ പിഴുതെറിയാതിരിക്കുക .

ഒടുവില്‍ ചീഞ്ഞടിയുമ്പോള്‍ 

വാരികൂട്ടിയ സൌഭാഗ്യങ്ങളുടെ ഉന്നതങ്ങളില്‍ നിന്നും 

രണ്ടിറ്റ് കണ്ണീരു കൊണ്ട് ഭൂമി മാതാവിനു 

അന്ത്യ ജലവും നല്‍കി പിന്നണികള്‍ക്ക് 

പാഠമായി മുന്നേ  നടക്കുക.