നഗ്ന പാദന്
കണ്ണുകളില് ജരാനരകള്
വിശപ്പിന്റെ രോദനങ്ങളലരുന്ന
വയറിനു കുറുകേ
കെട്ടിയമര്ത്തിയ പാതി വസ്ത്രം .
ഊന്നു വടിയില് ഭാരം പടര്ത്തി
വിധിയുടെ തീകനലിലൂടെ അവനും ..
അവന് മനുഷ്യന്
അവന്റെ മുന്നില് ഇന്നലകളുടെ ചുവര്ചിത്രങ്ങളോ ,
നാളയുടെ ദുര്നിമിത്തങ്ങളോയില്ല .
തുരുമ്പടുത്ത ഭിക്ഷ പാത്രത്തിലേക്ക്
വന്നു വീഴുന്ന വറ്റുകളുടെ ആകെ തുകയായ്
അവനും ജീവിതം മെനയണം.
അവന് മനുഷ്യന്
വെച്ച് നീട്ടിയ ഓട്ടപാത്രത്തിലേക്ക്
നീയെറിഞ്ഞ ചില്ലറ തുട്ടുകള്ക്ക്
ആരായുസ്സിന്റെ ,ഗതികേടിന്റെ -
ഇനിയും പിറകാത്ത സ്വപ്നങ്ങളുടെ
അടങ്ങാത്ത തീക്ഷ്ണതയുണ്ട് .
അവന് മനുഷ്യന്
നിസ്സഹായതയുടെ കൈവെള്ളയിലേക്ക്
നീ കാര്ക്കിച്ചു തുപ്പുമ്പോള്
കണ്ണീരില് കഴുകി കളയാന് അവനെന്നേ ശീലിച്ചിരിക്കുന്നു .
രാവിന്റെ തണുത്ത തിരശീലക്കു പിന്നില്
പൊട്ടിയൊലിക്കുന്ന മുറിവുകളുമായ് തീകായുമ്പോള്
വിടര്ന്നു വന്നത് കയ്പ്പുനീരിന്റെ വസന്തകാലം
അവന് മനുഷ്യന്
വില്ക്കാനുണ്ട് അവയവങ്ങള്
വേദനിപ്പിക്കാതെ കീറിമുറിക്കുക
ഇനി കണ്ണീരില്ല
പാതിയായ ആയുസ്സിന്റെ പേറ്റുനോവില്ലാതെ
അടിമയക്കപെട്ടവന്റെ ആത്മരോഷം
കാലത്തിനു നേരെ അവന് തൊടുത്തു വിടും .
ആയുസ്സ് തീര്ന്നു ചീഞ്ഞുനാറുമ്പോള്
പുഞ്ചിരിക്കണം അവസാനമായി ...
ഇനി ശാപ വക്കുകളെറിയാന് അവനില്ല
അവന്റെ പരമ്പരയുമില്ല
നീ മാത്രം, നിന്നിലൂടെ അവന് പുനര്ജ്ജനിക്കും ,
അവന്റെ പാതയിലേക്ക് നിന്നെ നയിക്കാന്
നിന്റെ മക്കള് കൊതിക്കുവെങ്കില്
അതവന്റെ മധുര പ്രതികാരം .
മറിച്ചാണങ്കില് നിന്റെ ജീവിതം അവന്റെ
വെറും ഔദാര്യവും ...
ജയപരാജയങ്ങളിലാത്ത അവന്റെ
ജീവിതമോര്ത്തു പുഞ്ചിരിക്കുക ഒരിക്കല് കൂടി ....