സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ കല് തുറങ്കുകളില്
ചാട്ടവാറേറ്റു പുളയുന്ന സ്മൃതി വരമ്പുകള് .
പഴകി തെറിച്ച വാക്കുകള് .
വിഭൂതികളുടെ മാംസളതയില് വിരിവെച്ചു -
തേടിയലഞ്ഞ ചോദ്യങ്ങള്ക്കുമുന്നില്
വിറയാര്ന്ന്, അവശനായ് ഞാനും .
ഈ യുദ്ധഭൂമിയില് ഗര്ജ്ജിക്കുന്ന -
പടവാളുകളുടെ ദീന രോദനങ്ങലില്ല ,
കാതടപ്പിക്കുന്ന ഭീതിയുടെ കരിമ്പട്ടുടുത്തു
കുതിച്ചു പായുന്ന അശ്വരഥങ്ങളില്ല.
കൂരിരുളായ കര്മ്മഭൂമിയില്
ലക്ഷ്യമില്ലാതെ പോയ വികാരങ്ങളുടെ
കുരുന്നു കതിര് കൊയ്തു ,തേടിയലഞ്ഞ -
വഴികളിലെ തീച്ചൂളകളില് ചുട്ടെടുക്കണം .
എത്തിപിടിച്ച കൊടുമുടികളുടെ
ഉന്നതങ്ങളില് നിന്ന് കൈവിട്ടു
എന്നിലെ അഗാതതയിലേക്ക്
ആഴത്തില് പതിക്കണം ...
വിജയഭേരി മുഴക്കി തിരിഞ്ഞു നടക്കുംമുമ്പ്
വികാരങ്ങളുടെ രതിമൂര്ച്ചകളില്
പകര്ന്നെഴുതിയ കവിതകളും , സ്വപ്നങ്ങളും -
നേര്വരയിലെ മണ്കുടങ്ങളില് വരിഞ്ഞു കെട്ടി
ചക്രവാളത്തിന് നീലിമകളിലേക്ക് ഒഴുക്കി വിടണം .
ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ തലപ്പവിനു മുകളില്
പാടിതഴമ്പിച്ച കുയില് നാദത്തിന്റെ ഈരടികള്
രണഭൂമികളില് മണ്ണിട്ട് മൂടി
തിരിഞ്ഞു നടക്കണം .
അക്രമിക്കാതിരിക്കാന് കോട്ട തീര്ത്തു
ചുറ്റി
വളയുന്ന കാലാള്പ്പടകളെ
വെട്ടി വീഴ്ത്താന് കടിഞ്ഞാന് പണിയണം
മനസ്സിന്റെ മാന്ത്രിക കുതിരക്കുമേല്
അടിമയുടെ ചായം പൂശി
വഴിത്താരകളിളെല്ലാം വെളിച്ചം വിതറി
തൂവെള്ള കൊടികളുമായ്
കുതിച്ചു പായട്ടെ ഞാന്
ഉയരങ്ങളില് നിന്നും ഉയരങ്ങളിലേക്ക്
നല്ല ചിന്ത! ജീവിതം തന്നെ ഒരു യുദ്ധക്കളമാണ്; അതിനെ സൈധര്യം നേരിട്ട് സമാധാനത്തിന്റെ തൂവള്ളക്കൊടിയുമോയി മുന്നോട്ട് പോകുമ്പോഴേ വിജയം കൈവരിയ്ക്കാനാകൂ..! അക്ഷരതെറ്റുകള് ശ്രദ്ധിയ്ക്കുക!
ReplyDeleteമറ്റുകവിതകളും നോക്കി..
എല്ലാം നന്നായിരിയ്ക്കുന്നു..
ആശംസകള് സുഹൃത്തേ!
കൊച്ചു മുതലാളി ......നന്ദി ....
ReplyDelete